ماجرای فکر آوینی41819

معرفی کتاب ماجرای فکر آوینیکتاب ماجرای فکر آوینی نوشته وحید یامین پور است. این کتاب گفتارهایی در شناخت مفاهیم بنیادی تفکر شهید سیدمرتضی آوینی است. سید مرتضی آوینی، حکیم هنرمندی بود که بی شک مقام او، مقام «معلم» است. معلم اندیشه ها و سلوک فکری و فرهنگی کسانی که در ساحت انقلاب اسلامی راه می پیمایند.درباره کتاب ماجرای فکر آوینیکتاب ماجرای فکر آوینی مجموعه درس گفتارها و مصاحبه هایی است که نویسنده طی چند سال اخیر در تبیین اندیشه و چارچوب نظری شهید آوینی داشته است. درس گفتارها در «موسسه طلوع حق» ارائه شده و سیری است کوتاه و فشرده از مهمترین مفاهیمی که مقالات تحلیلی، تبیینی و انتقادی شهید آوینی بر آن ها استوار شده است. طبعاً درس گفتار، استحکام و نظم یک کتاب مستقل را ندارد ولی متن پیش رو سه بار ویراستاری شده تا مباحث یک دست تر و منسجم تر باشند.مخاطبان اصلی کتاب ماجرای فکر آوینی جوانانی هستند که در آغاز راه مطالعات فرهنگی و تمدنی هستند و غالبا دغدغه این را دارند که فهم و تحلیل رخدادها و تحولات سیاسی، تاریخی و تمدنی را از چه نقطه ای باید آغاز کنند. تلاش شده حتی المقدور از ذکر مباحث فلسفی پیچیده که مورد اشاره شهید آوینی بوده پرهیز شود و با ذکر مثال و تطبیق مباحث بر برخی مسائل روز، طرح کلی فکر شهید آوینی توضیح داده شود.مصاحبه های انتخاب شده برای کتاب ماجرای فکر آوینی هم با توجه به دقت پرسش های مطرح شده در مصاحبه، تنوع مسائل مد نظر شهید آوینی و تحولات مهم سال های اخیر بوده است و مطالعه آن ها تکمیل کننده مباحثی است که بعضا در متن درس گفتارها به خلاصه بیان شده است.بخشی از مقالات و یادداشت های شهید آوینی به تناسب موضوعات در کتاب آمده و همچنین به فراخور مباحث تعدادی کتاب برای مطالعه بیشتر معرفی شده اند.خواندن کتاب ماجرای فکر آوینی را به چه کسانی پیشنهاد می کنیماین کتاب را به تمام علاقه مندان به شناخت شهید آوینی پیشنهاد می کنیمبخشی از کتاب ماجرای فکر آوینیطی این چند صد سالی که تاریخِ قبل از مسیحیت است، هم چنان تمدن روم باستان سیطره دارد. روم باستان از جهت فرهنگی و تمدنی، ادامهٔ تمدن یونان به حساب می آید؛ در فرهنگ، اقتصاد و حتی شکل سیاسی حکومت. می گویند نسبت آمریکا به اروپا، شبیه نسبت روم به یونان است. مقایسهٔ هوشمندانه ای است، چون روم باستان در واقع اغراق شدهٔ یونان باستان است؛ چه از نظر شئون تمدنی و چه زیاده روی در تمتعات تمدنی.اروپای مدرن در واقع اروپایی است که مادرِ فرهنگ مدرن است؛ مادر لیبرالیسم۲، پارلمانتاریسم3، فرهنگ جدید، هنر مدرن، کاپیتالیسم4 و اقتصاد مدرن است. آمریکا نه مولّد این شئون تمدنی مدرن، بلکه مصرف کنندهٔ آن ها بود. اما وقتی این ها به آمریکا رفت، آمریکا شد امّ القرای مدرنیته و لیبرالیسم؛ یعنی آمریکا طفلی را که اروپا متولدش کرده بود، پرورش داد و امروز در شئون تمدنی مدرن از اروپا پیش افتاده است و دارد اروپا را پشت سر خودش می کشاند؛ تا جایی که اروپایی ها اصطلاح «تهاجم فرهنگی» را دربارهٔ آمریکا استفاده می کنند. پس نباید گمان برد که تهاجم فرهنگی را فقط ما دربارهٔ آمریکا و اروپا به کار می بریم.روم باستان چنین نسبتی با یونان داشت. وقتی حاکمیت سیاسی یونان باستان نابود شد، استقرار حکومتی سیاسی در رم (پایتخت کنونی ایتالیا) و شکل گیری امپراتوری مقتدر روم، باعث شد که تمام شئون تمدنی و فرهنگی از یونان باستان به روم انتقال یابد. بین این دو شباهت هایی وجود داشت، ولی در حجم و اندازهٔ نهادها فاصله بسیار بود؛ مثلاً در نهادهای سیاسی، در تفریح و فرهنگ جنسی، یونان باستان با روم باستان بسیار متفاوت بود؛ نیز ورزش ها، بازی ها، جنگ ها و… . امپراتوری روم باستان دشمن فرهنگیِ بسیار جدی و مهمی داشت که «مسیحیت» بود. از همان زمان که حضرت مسیح (ع) رسالت خود را در فلسطین ابلاغ کرد، با شمشیر امپراتوری روم5 /که بر فلسطین حاکم بود/ مواجه شد. در این میان، یهودی ها هم بی تأثیر نبودند. با این که یهودیان در روم باستان، خود تا دوره هایی منفور، مظنون و تحت تعقیب بودند، با لو دادن مسیحیان، دلالی می کردند. تاریخ نشان می دهد با وجود فشارهای عجیب وغریب امپراتوری روم، مسیحیت نضج پیدا کرد و شکلی به خود گرفت که در آیندهٔ آن اثرگذار بود.تصور کنید دینی داشته باشید که چندصد سال، زیرزمینی باشد. چه بُعدی از آن رشد می کند؟ اسلام این طور نبود. اسلام سه سال مخفی بود، دَه سال تحت فشار بود و از سال یازدهم رسماً حکومت تشکیل داد. پانزده سال بعد هم جهانی شد؛ یعنی نیمی از دنیای متمدنی را که انسان در آن زندگی شهری داشت، تصرف کرد. تاریخ اسلام با تاریخ مسیحیت بسیار متفاوت است. مسیحیت دست کم تا سیصد و اندی سال بعد از تولدش، دینی زیرزمینی به حساب می آمد؛ یعنی هرجا مسیحی می دیدند، مصلوب یا تبعید یا شکنجه اش می کردند. طبیعی است که وقتی دینی مجال خودنمایی نداشته باشد، مجال تأسیس حکومت نمی یابد و در مقابل، ابعاد معنوی و اخلاقی و زاهدانه و ریاضتی اش گسترش می یابد. تعلیمات حضرت مسیح (ع) که مبتنی بر زهد و ریاضت بود، به علت اقتضائات روزگار، تفاوت معناداری با تعلیمات حضرت موسی (ع) و پیامبر اسلام (ص) داشت. بنابراین، مسیحیت دینی به شدت عاطفی و زاهدانه می نمود و مسیحیان «مرتاض» خوانده می شدند؛ یعنی مسیحی کسی بود که اهل ریاضت و گریز از دنیا باشد. خداوند در سورهٔ «حدید» به افراط در رنج دادن به نفس و رهبانیتی که بدعت مسیحیان بود، اشاره می کند.