کتاب چراغ سبزها202176

معرفی کتاب چراغ سبزهاکتاب چراغ سبزها اثری نوشته متیو مک کانهی، هنرپیشه معروف برنده جایزه اسکار با ترجمه سمانه پرهیزکاری است. او در این کتاب در کنار روایت داستان زندگی پر فراز و نشیبش، جهان بینی خود و نگاهش را به زندگی مطرح می کند و بدون نصیحت کردن درس هایی برای زندگی کردن می دهد. چراغ سبزها یکی از بهترین کتاب های ۲0۲0 به انتخاب گاردین، آمازون، نیویورک‎ تایمز و… بوده است.درباره کتاب چراغ سبزها«از وقتی که نوشتن را یاد گرفتم دفتر خاطرات نگه می دارم. هر چیزی را نوشتم که هیجان زده ام کرد، ناامیدم کرد، باعث شد بخندم، باعث شد گریه کنم و باعث شد فکر کنم که چه چیزی شب ها بیدارم نگه می دارد».این جمله ای است که متیو مک کانهی هنگام نوشتن این کتاب و داستان نوشته شدنش گفته است. او معتقد است این کتاب فقط یک زندگینامه با خط داستانی مشخص نیست بلکه تجربه 50 ساله زندگی از چیزهایی که دیده و احساسات و افتخارات و شرمساری هایش است. او در کنار روایت کردن داستانش، جهانی بینی اش را به دنیا مطرح می کند. داستان های زندگی پر فراز و نشیبش، رخدادهای مختلفی که از سر گذرانده است. سختی هایی که در نهایت به شادی و آرامش بدل می شوند و مانند اسمی که برای کتابش انتخاب کرده است، چراغ های زرد و قرمزی که در نهایت به چراغ سبز بدل می شوند. چراغ سبزها در حقیقت «کتابی ا ست درباره جهان بینی. من این جا هستم تا داستان ها، نظرات و فلسفه هایی را با شما در میان بگذارم که می توانید بی طرفانه آن ها را درک کرده و اگر خودتان بخواهید، آن ها را در زندگی تان پیاده کنید، چه با تغییر واقعیت تان، چه با تغییر زاویه دیدتان نسبت به مسائل. این کتاب مجموعه ای از قواعد بازی براساس ماجراهای زندگی من است..»کتاب چراغ سبزها را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم چراغ سبزها داستان و زندگینامه جالبی است که خواندنش را به تمام دوست داران این هنرپیشه مشهور و محبوب پیشنهاد می کنیم. درباره متیو مک کانهی متیو دیوید مک کانهی (Matthew McConaughey) 4 نوامبر 1۹۶۹ در تگزاس به دنیا آمد. او هنرپیشه، نویسنده، کارگردان و تهیه کننده آمریکایی است. نام او نخستین بار با فیلم مات و مبهوت مطرح شد که در ژانر کمدی ساخته شده بود و محصول 1۹۹3 است. سپس در فیلم های دیگری چون قتل های زنجیره ای تگزاس: نسل بعدی، زمانی برای کشتن، فیلم تاریخی اسپیلبرگ به نام آمیستاد، تماس، ادتی وی و یو/5۷1 به ایفای نقش پرداخت.متیو مک کانهی تجربه بازی در فیلم های کمدی رمانتیک و فیلم های جدی را دارد و در فیلم های پرفروشی مانند گرگ وال استریت، باشگاه خریداران دالاس و همچنین سریال کارآگاه حقیقی به ایفای نقش پرداخته است و برای آن ها جوایزی را از جمله جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد و جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر مرد فیلم درام برنده شده است. سریال کارآگاه حقیقی هم برای او نامزدی جایزه منتخب منتقدین تلویزیون برای بهترین بازیگر مرد در سریال درام تلویزیون را را به ارمغان آورد و همچنین نامزد دریافت جایزه امی ساعات پربیننده برای بهترین بازیگر نقش اول مرد در مجموعه تلویزیونی درام شد.بخشی از کتاب چراغ سبزهاپنجاه سال است که در این زندگی ام، چهل و دو سال است که سعی می کنم معمای آن را حل کنم، و سی و پنج سال است که از سرنخ هایی که برای حل آن پیدا می کنم یادداشت برمی دارم؛ یادداشت هایی درباره موفقیت ها و شکست ها، شادی ها و غم ها، چیزهایی که باعث شگفتی ام شده اند و چیزهایی که به خنده ام انداخته اند. سی وپنج سال فهمیدن، به خاطرسپردن، تشخیص دادن، جمع کردن، و نوشتنِ چیزهایی که برایم تکان دهنده یا جذاب بوده است. این که چطور عادل باشم… چطور استرس کم تری داشته باشم… چطور خوش بگذرانم… چطور کم تر به آدم ها آسیب بزنم… چطور آدم خوبی باشم… چطور چیزی که می خواهم را به دست بیاورم… چطور در زندگی به معنا برسم… چطور خودِ واقعی ام باشم.همزمان که مامان اگزیستانسیالیسمیِ بی پرواگونه ای را به ما می آموخت، بابا به ما یاد می داد عقلِ سلیم داشته باشیم. او مردی بود که برای آقا و خانم گفتن ها، انضباط، وفاداری، تسلیم نشدن، و پول درآوردن ـ به اندازه ای که بتوان برای خانواده امنیت ایجاد کرد ـ ارزش زیادی قائل بود. او نقاشی هم می کشید، کلاس باله می رفت، برای تیم فوتبال گرین بِی پکرز بازی می کرد، تاس بازی را دوست داشت، اسیرِ ترفند پانزی بود و بیش ترِ اوقات به جای این که چیزی بخرد آن را برنده می شد، او آرزو داشت یک وقت شانس اش بگیرد و پول زیادی برنده شود تا خودش را بازنشسته کند و یک مغازه پُرکن بخور در ساحل فلوریدا بزند.بابا که برای ساختارمندکردنِ سه پسرش ساختارِ آن ها را می شکست، برای چراغ زردها احترام زیادی قائل بود و می خواست حتماً اول اصول را یاد بگیریم و بعد فردگراییِ خودمان را مطرح کنیم. به قول فوتبالی ها اول دفاع و تَکل را یادمان داد، تا بعد بتوانیم حمله کنیم.همه می دانستند مردِ خانه چه کسی ست و اگر هر کدام از سه پسرش می خواستند این مفهوم را به چالش بکشند، می گفت: «می دونی کجا می تونی پیدام کنی!» ما از او می ترسیدیم. نه به این خاطر که به ما آسیب رسانده یا اذیت مان کرده باشد، فقط به این دلیل که پدرمان بود. ما او را الگوی خودمان می دانستیم. او از قانون و حکومت بالاتر بود، و احمق ها را اذیت نمی کرد، مگر این که اعتراف می کردید احمق اید! مردی با ظاهرِ یک خرس که دلش برای آدم های فقیر و ضعیف می سوخت، و همیشه درباره خودش و دنیا بذله گویی می کرد؛ مثلاً می گفت: «ترجیح می دم پولم رو صرف خوشگذرونی کنم تا این که سرِ پول درآوردن حوصله م سر بره.» پدرم مردی بود که به خودش افتخار می کرد و اگر کسی به او فرصتِ دوباره می داد، هرگز این لطف را فراموش نمی کرد. یک بار اواخر دهه هشتاد، بعد از این که یک کارمند بانک درخواستِ وام اش را رد کرده بود ـ وامی که می توانست او را از زیرِ بارِ قرض بیرون بیاورد ـ گفته بود: «الان یا می تونی در رو روی من ببندی، یا می تونیم با هم از در بریم بیرون!» درنهایت هم وام را گرفت و او و کارمند بانک با هم از در رفتند بیرون. او عاشقِ مهمانی گرفتن بود، عاشق خوش نوشی، و داستان تعریف کردن. انصافاً هم که به هر سه شان حسابی مسلط بود.